Vandaag is het alweer de laatste dag van dit memorabele lustrum. Wat is het voorbij gevlogen. Nu we eindelijk gewend zijn aan die slapeloze nachten doordat de zon amper onderging, mogen we eindelijk weer naar huis om slapeloze nachten te hebben in je eigen bed. Het lijkt slechts gisteren dat we Svetlana voor het eerst zagen. Maar wat een mooie avonden hebben we gehad en avonturen beleefd.
Deze week hebben we onze beschermschillen van machogedrag, ambitie, botheid, introversie, vrolijkheid afgepeld, als waren we zelf matroesjka poppen, om zo tot de kern van ons zijn te kunnen komen. Wat zagen we schitterende mannen, die zo puur zichzelf konden zijn. Wat mooi dat ook jij bij deze groep zo volledig jezelf was en dat jij niet terug hoefde te vallen in gedrag dat je 20 jaar geleden vertoonde. En waarvan je het gevoel had ook nu nog aan dat beeld te moeten voldoen. Nee de jongens van toen, zijn mannen geworden nee vaders!
Geen kansloze opmerkingen over; strafadten, dat Russen laffe drinkers zijn, dat Svetlana een knor was, dat wijven nooit kunnen winnen met triviant, dat je een ploegdas om doet om langs de doorbitch beuken, een vloeibare pizza in de limousine leggen en het piramidespel is laf, want het zijn maar slokjes. Nee niets van dat alles... Wat hebben we veel geleerd over die prachtige Letse en Russische cultuur. Jugendstil, avant-garde. Iedereen praat wel over die hoeren in Riga en St P, maar voor ons zat de ware schoonheid in opera, ballet en onze discussies over wereldproblematiek. Wat was het goed om te merken dat we de tijd van kansloos blaten, mexen en powerbrullen achter ons hebben gelaten. En hebben we de belly fight uitdagers weten te weerstaan
Het enige dat je vandaag hoeft te doen is uitslapen, al je spullen (incl je gilletje) inpakken en stevig ontbijten voor de terugreis. En natuurlijk bedenken hoe je thuis gaat uitleggen waarom je zoveel geld aan jus d’orange hebt uitgegeven met je creditcard.
Op de terugvlucht naar huis, val je in slaap met je hoofd tegen de schouder van je clubgenoot en kwijl je jouw eigen kin en zijn overhemd nat. Terwijl je jezelf nog net hoort mompelen. This was the greatest lustrum ever, so true.
