Kroatië: pony’s en gay-porn
In dit laatste deel spreek ik met Frank Schrijver en Sander Koppen de Neve over hun meest recente lustrumreis naar Kroatië. Eigenlijk zou ik een gesprek met Joris Uges hebben, maar die gaf mij te kennen dat hij die gehele reis had geslapen en niets zinnigs kon vertellen. Hij vond overigens dat hij teveel had betaald en is nog steeds in een zaak verwikkeld om toch minstens 80% van zijn reissom terug te krijgen. Ook zei hij nog zoiets dat hij evengoed als Nadal had kunnen zijn als hij meer had getraind, maar eerlijk gezegd was hij niet zo goed verstaanbaar.
Frank en Sander tref ik aan op het werk van Frank. Hij geeft aan dat hij niet weg mocht van zijn baas en nu al 72 uur non-stop aan het werk is. “Dat klinkt als weinig slaap, maar thuis slaap ik minder” zegt hij lachend. Sander komt iets later, die moest nog even naar de W.C. Uiteindelijk zit ik met deze twee dikkerds aan de Twentse krentenwegge en gaat het gesprek al snel over Kroatië. “Mooiste lustrum ever” roept Frank, terwijl hij een flesje chocomel adt. Sander corrigeert hem en zegt dat hij dat niet kan beoordelen, omdat hij 33% van de lustrumtrips niet heeft meegemaakt.
Dat Frank inderdaad weer even in moest komen toen hij mee was op lustrum, blijkt wel uit de verhalen die Sander vertelt. Allereerst liep Frank in een gestreken roze polo en kaki broek door Zagreb, een stad die niet zo gay minded is. Daarna ging Frank tegen een groep neonazi’s vertellen dat hij Ajax fan was en dus Joods om vervolgens een DJ op Hvar doodleuk uit te leggen dat die gast niets deed voor zijn geld. Frank beaamt, dat zijn aanpassingsvermogen niet zo sterk is. Hij vindt het al erg avontuurlijk dat hij als doodnormale jongen, wonend op Toekan 8 in Almelo al op zoveel exotische plaatsen is geweest.
Sander luistert al een tijdje niet meer en is vooral aan het praten over zijn eigen ervaringen in Kroatië en grappen die hij daar maakte. Ik hoor hem nog net roepen: “this is my church, this is where I heal my hurts”. Als ik hem wil vragen wat hij daarmee bedoelt, gaat er een alarm en loopt Sander weg van de tafel. 5 minuten later komt hij terug en legt hij uit dat hij op de bbq die hij op de parkeerplaats heeft staan al 4 uur lang bezig is met pulled pork en dat de temperatuur onder de 60º C dook. Hij moest blijkbaar ingrijpen. Dit gesprek komt niet lekker op ging denk ik, als ik merk dat Frank weg is en hem met zijn broek op zijn knieën voor de airco zie zitten. Wat daar de reden voor is, wil ik niet eens weten.
Uiteindelijk hebben we het dan eindelijk over Kroatië en vertelt Sander dat hij zo genoten heeft van het eten daar. Hij legt mij uit dat ze daar paarden eten, ‘like horse but then small’ staat er in mijn aantekenboekje. De mooiste gek van het land schijnt ene Albi te zijn, de zoon van Tony Bak en de ‘dag tegen het antifascisme’ is de nationale feestdag van het land. Ik begrijp echter van hun dat de grotten en watervallen van Plitvice, wat volgens de VVV een van de hoogtepunten is, een deceptie was. “De reis er naartoe begon al kut” zegt Frank. Floris was zijn zonnebril vergeten en we moesten daarom 300km terugrijden. Toen we er eenmaal waren, bleek de Nick Cave gesloten te zijn en was er geen dolfijn te bekennen in de meertjes. Sander luistert al niet meer en is ondertussen een kilo ribs aan het wegwerken met een fles Paulaner. Hij vertelt dat Hvar het mooiste was. “Een nachtclub met hoogpolig tapijt in de lift, waar Edzard op lag te slapen en een gast die veel gay-porn kijkt, betaalde champagne voor ons en de meisjes” legt Sander uit.
Het gesprek eindigt abrupt als er een oudere man in naar wat het lijkt een Duits uniform binnenkomt en Frank ineens aan het werk gaat. Ook Sander is vertrokken, die schijnt halsoverkop de trein terug naar huis te hebben gepakt. Als ik omkijk en weg wil gaan, zie ik de tas van Sander staan, die is hij blijkbaar vergeten.
